Ellis Bodifée, verpleegkundige op afdeling 2 (amputatie, traumatologie en orthopedie/cardio) van Adelante in Hoensbroek schrijft graag haar gedachten en ervaringen als verpleegkundige op 'papier'.
"Tijdens de twee uur durende rit naar de Loosdrechtse Plassen verloopt onze kennismaking heel natuurlijk. Er is een klik en we kletsen al snel openhartig over de, zacht gezegd, pittige tijd die Dennie (41) achter zich laat. Liefdevol en trots vertelt hij over zijn vriendin en dochtertje en hun grote rol in zijn zware revalidatietijd. Dennie heeft een dwarslaesie. Op 2e kerstdag 2017 werd hij opgenomen in het ziekenhuis, omdat de antibiotica niet aansloeg bij zijn dubbele longontsteking. De dagen hierna verslechtert zijn toestand alleen maar en voltrekt zich een waar horrorscenario; hij raakt verlamd. De oorzaak wordt uiteindelijk gevonden in de zeldzame aandoening ‘Myelitis Transversa’. Als hierbij binnen een aantal weken het herstel niet inzet, mag je er vanuit gaan dat je rolstoelafhankelijk blijft. Zo is het geval bij Dennie. Dit gegeven zet -vanzelfsprekend- zijn hele leven op z’n kop. Net 40 jaar, in de bloei van zijn leven. Met mountainbiken als passie en heel graag de natuur in gaan met je gezin; om maar even wat te noemen. Het zal nóóit meer hetzelfde zijn… En dan moet zijn zware revalidatie nog beginnen. Op het moment dat ik Dennie, tijdens de watersportweek, leer kennen is het september 2018.
De midweek, die voor ons staat, is er een om nooit meer te vergeten. Dennie is nog afhankelijk van zorg en heeft het -op dat vlak- de komende dagen met mij te stellen. We raken al snel op elkaar ingespeeld en delen eenzelfde soort humor. Dennie, die niet snel om hulp zal vragen, krijgt mijn gsm-nummer om makkelijk contact te leggen op het eiland, waar we met meer dan 30 man vertoeven. Ik nam al snel op met teksten als: “Serieus, ik zit net op mijn krent, wat moet je nu weer?”. Dennie wist wel beter. Niets was me natuurlijk te veel en ik voelde me zelfs vereerd om op zo’n intense manier een bijdrage te mogen leveren aan deze héél bijzondere dagen.
Later op dag een spreken we over zijn eerste ervaring op het water. Hij was erg enthousiast, maar het bleek ook een confronterende ervaring. Het gegeven dat hij met vier personen in een stoel op de boot getild moest worden hakte er even flink in. Alle 17 revalidanten op het eiland hadden hun eigen beperkingen, maar Dennie bemerkte dat hij eigenlijk de meeste ‘zorg’ nodig had. We praten wat af, tijdens de zorgmomenten maar ook bij het kampvuur. Dennie vertelt me over zijn veranderde zelfbeeld. Een man van 1.93 m., tja… dan komt er wel iemand binnen in een ruimte. Nu zo in zijn rolstoel geeft dat een heel andere beleving. Ik confronteer hem met wat hij zegt. Immers ik zie wat anders, want ik bedoel…zeg nu zelf: leuke kop, prachtig karakter, kortom: mooie vent! Jij bént toch niet je rolstoel?! Ik stel voor om wat foto’s te maken op het eiland. Geen kiekjes, maar een paar mooie portretten op de steiger met een prachtige achtergrond. Ik hoor later dat het bijdraagt aan dat stukje verwerking waarin hij -heel begrijpelijk- nog zit.
Dennie krijgt het al vrij snel voor elkaar om zich over te geven aan het moment, aan al het bijzondere wat er zich op het eiland afspeelt. Dat is lastig om in woorden te vatten. Ik zie meer ontspanning en het lijkt of er een soort berusting over hem heen komt. Hij mengt zich subtiel in de hele groep en laat een grote indruk achter. Iets wat ik pas echt bemerk als hij op een surfplank, achter een speedbootje aan, het water op gaat. Het ontroert verschillende mensen, mijzelf incluis. Het is zo voelbaar, de grenzen die hij verlegt. De situatie zoals die is, accepteert. Hij moét, een ander doet het namelijk niet voor hem. Ik geef ‘m een high-five bij terugkomst en help Dennie de douche onder. Daar zit hij een tijdje, alleen, om op te warmen en deze nieuwe indrukken op hem in te laten werken. Mijn respect voor hem groeit met de dag. De gesprekken gingen al snel niet meer over hem alleen, maar over alles in het leven, zo ook dat van mij. Dennie heeft sowieso veel oog voor anderen, nog steeds. En er was op het eiland geen sprake van een zorgverlenersrol zoals je dat op het werk kent. Ik zette mijn wekker en stond bijvoorbeeld met mijn slaapkop aan zijn bed voor alweer een volgende dag (het kost hem meer dan een uur om überhaupt aan de dag te kunnen beginnen).
Toen Dennie uitsprak dat hij om het eiland wilde heen zwemmen, was ik enorm verrast. Weet je hoe ver dat is!? Kan hij dat wel?? Het is dat de wat wispelturige watertemperatuur er voor zorgde dat het risico op afkoeling roet in het eten gooide. Maar het triggerde wel wat bij mij; ik besloot in zijn plaats te gaan. Twee bikkels van revalidanten, beiden met een beenamputatie, en een eilandmedewerker zwemmen met me mee. Wetende dat er ratten zwemmen en weet ik wat nog meer, haha, die gedachtes werden genegeerd en een dik half uur later zijn we moe, maar voldaan weer terug.
Op de laatste dag, ik mis uren slaap en ben gaar, krijg ik in een algemene speech een leuk compliment van een eilandmedewerker. “Als ik verzorgd moet worden, wil ik ook een Ellis!” Nou, ik weet nog steeds niet hoe het me gelukt is om mijn tranen te onderdrukken, haha. Want echt, ik had dit voor geen goud willen missen! Het was voor de revalidanten bijzonder, maar ook voor mijzelf een onvergetelijke ervaring. Als ik later een heel lief bericht van Dennie krijg, weet ik dat ik hem nog eens ga zien. En ja, eerst treffen we elkaar toevallig op het Sushifestival in Maastricht, waar hij met vriendin en dochter aan het genieten is van een bijzondere ambiance. En nu ik mijn writersblock achter me laat, heb ik Dennie benaderd voor een foto-shoot en verhaaltje. En zo geschiedde. In de vertrouwdheid van zijn werkomgeving, praten we bij en maken we foto’s. Dennie is een sterke vent; hij komt er wel. De opmerking van een 9-jarig vriendinnetje van zijn dochter komt wel even bij me binnen: “Dennie, ik vind het heel sneu dat je in een rolstoel zit, maar jíj bent niet sneu!”. En dat is exact hoe ik het zie. Klote is het, maar sneu? Nee, dat komt niet in je op als je Dennie leert kennen.
En ik wil niet onvermeld laten dat zijn collega’s een crowdfundingsactie hebben opgezet om een handbike aan te kunnen schaffen. Daarin wil hij volgend jaar graag meedoen aan de handbike-battle in Oostenrijk. De actie liep als een tierelier en blijft gehandhaafd. Een aangepaste auto zou namelijk werkelijk fantastisch zijn. Geen taxivervoer meer nodig hebben voor alles wat je buiten de deur moet doen…! Om gewoon naar je werk te gaan of wat dan ook. Vanzelfsprekend plaats ik de link hier!
En ook kan niet onvermeld blijven dat Dennie zich inzet als vrijwilliger bij ‘Mens achter de patiënt’, waar studenten hem mogen bevragen. Een prachtig initiatief. En mocht straks de verbouwing van zijn woning (vanwege de broodnodige aanpassingen) op een goede manier zijn verlopen dan sluiten ze weer een hoofdstuk af. Dennie ik gun je zoveel mogelijk rust, zodat alle energie alleen nog uitgaat naar waar jij ‘m hebben wil!"
