Ellis Bodifée, verpleegkundige op afdeling 2 (amputatie, traumatologie en orthopedie/cardio) van Adelante in Hoensbroek schrijft graag haar gedachten en ervaringen als verpleegkundige op 'papier'. Vandaag 'Eén stap terug, twee vooruit'
De vitale man die tegenover mij zit, lijkt in de verste verte niet op de man die ik - inmiddels maanden geleden alweer- heb leren kennen. Recentelijk heeft hij tijdens een vakantie zelfs 5 kilometer achter elkaar gelopen, wat je een wonder zou kunnen noemen. Kort na zijn ongeluk werd er namelijk nog gesproken over een mogelijke amputatie van zijn voet…
Meneer verbleef 3 maanden op onze afdeling na een val van een 7 meter hoge klimmuur waarbij hij verschillende breuken en wonden opliep. Met als resultaat externe fixatuur, gips en een vacuümpomp voor de wond en een wekenlang infuus voor toediening van antibiotica. Tijdens onze kennismaking had ik als snel in de gaten dat deze man het vreselijk lastig vindt om hulp te vragen. Daar komt bij dat zijn mimiek vrij moeilijk te lezen is. Zijn echtgenote wees mij hier vanuit een stukje bezorgdheid op. We hebben samen hartelijk moeten lachen toen ik haar liet blijken dat ik mij daardoor niet laat misleiden en meneer in haar bijzijn vertel dat ik ‘m in de gaten houd.
Een mooi voorbeeld is de situatie waarin ik meneer net bij de toiletgang -wat nog erg moeizaam verliep- heb geholpen. Als hij in zijn rolstoel de badkamer afgereden komt, mompelt hij dat hij als hij thuis was geweest, nog eens gegaan was, maar dat het zo’n gedoe is nu. Daarop kijk ik hem aan met een houding van “Ja, en…??!” Om hem vervolgens duidelijk te maken dat hij bij mij aan het verkeerde adres is en ik mij niet laat afwimpelen. Daar ergens was het moment dat de basis gelegd is van een leuk en intensief contact.
Een week na zijn opname moet meneer gepland naar het ziekenhuis en als hij retour komt, vertelt hij dat hij een onverwacht bezoek heeft gebracht aan zijn terminale vader. Toen de ambulancemedewerkers meekregen dat zijn vader niet lang meer zou leven, zijn ze in actie gekomen en hebben de rit spontaan uitgebreid met dat bezoekje. Mijn collega en ik staan beiden met waterige ogen te luisteren als meneer dit vertelt. Wow, wat een prachtig gebaar. Ik ben er even stil van.
In het leven van meneer volgen verschillende heftige gebeurtenissen elkaar kort na elkaar op. Hij krijgt veel te verstouwen. Meer dan je in de al kwetsbare situatie waarin hij zit, aankan. Zo vond er, kort voor zijn val, een heftig ongeluk op zijn werk plaats. Een collega komt zelfs op dezelfde afdeling revalideren wat ook de nodige impact heeft, maar tevens een positieve prikkel bleek voor de verwerking van deze indrukwekkende ervaring. Vervolgens komt zijn vader te overlijden en is er de voortdurende onzekerheid over de moeizaam verlopen wondgenezing. En dan, als klap op de vuurpijl, blijkt het plekje op de rug, wat ik tijdens zijn opname ontdekte, een melanoom te zijn. Die kwam wel even binnen zeg! Gelukkig nam de arts mij even apart om de uitslag te vertellen, waar ik hem dankbaar voor ben. Hoeveel ellende kan iemand verdragen!? Ogenschijnlijk rustig ondergaat meneer ook deze ingreep, maar later blijkt het toch flinke impact te hebben gehad. Iets wat ik mij zonder meer kan voorstellen.
Door dit alles is meneer de regie over zijn eigen gedachten een beetje kwijt, iets waar we zeer geregeld gesprekjes over hebben. Bij aanvang van een dienst ging ik meestal even poolshoogte nemen en wist dan vrijwel meteen hoe de vlag erbij hing die dag. Meneer was dankbaar voor deze momenten en wist inmiddels maar al te goed dat ik wel door zijn schild heen zou prikken en lucht zijn hart als dit nodig is. Zijn wisselende stemmingen zorgden voor de nodige verstoringen omdat het een contrast van uitersten is soms. Zo kan een geweldige therapie-dag bijvoorbeeld toch onverwacht omslaan in een dipje. Meneer leert dat dit er simpelweg bij hoort en ook z’n functie heeft. Soms moet je nu eenmaal een stap terug doen om er twee vooruit te kunnen zetten.
Ondanks deze problemen heeft meneer ook nog oog voor zijn echtgenote. Zo vind ik het een mooi gebaar dat hij haar zo’n een tot twee keer per week met de taxi thuis gaat opzoeken in plaats van andersom. Eenmaal in dagbehandeling geneest de wond verassend snel waardoor alles toch nog een hele positieve wending krijgt. Iets waar meneer ontzettend dankbaar voor is.
