Sjors Blokland (20) uit Roermond was 18 jaar toen hij op vakantie met zijn vader aan de Costa Brava een zeer ernstig ongeval kreeg. Hij hield er een hoge dwarslaesie aan over en kon in eerste instantie helemaal niets meer zelf, zelfs niet ademen. Na een ziekenhuisperiode van zo’n zes weken bracht hij nog een jaar en twee maanden door bij Adelante in Hoensbroek om te werken aan zijn herstel. “Het was heel dubbel om Adelante na zo’n lange tijd te verlaten. Het was mijn thuis geworden.”
Sjors: “Ik stond tot mijn middel in zee en dook voorover. Ik voelde een klap en kon me opeens niet meer bewegen.” Sjors bleek een zandbank geraakt te hebben, met een hoge dwarslaesie tot gevolg. Hij verdronk bijna en moest gereanimeerd worden. “Ik werd overgebracht naar het ziekenhuis in Barcelona waar ik twee weken verbleef. Daarna werd ik overgevlogen naar het MUMC+. Toen ik in het ziekenhuis in Spanje bijkwam was ik heel blij, dat kwam waarschijnlijk door de medicijnen. Ik zag de ernst van de situatie toen nog niet in. Ik had niet veel pijn, ik voelde niet zo veel. Ik was vooral heel slap. Alles wat ik deed was zó zwaar. En ik verveelde me tijdens de ziekenhuisperiode enorm, dat was het lastigste.”
Mijlpalen behalen
“Toen ik naar Adelante werd overgebracht wist ik niet wat ik kon verwachten, maar het was fijn. Veel gezelliger dan het ziekenhuis. Ik had een druk programma vol intensieve therapieën, terwijl ik in het ziekenhuis niks te doen had. Niemand kon mij vertellen wat mijn vooruitzichten waren, wat ik ooit weer zou kunnen. Dat vond ik lastig. Ik had de hele dag kunnen mokken maar ben positief gebleven, heb de leuke dingen er proberen uit te halen. Lekker gek doen met andere revalidanten en medewerkers van Adelante bijvoorbeeld. Er waren weinig andere jonge revalidanten, dat was wel jammer. Gelukkig kreeg ik heel veel bezoek waardoor ik veel afleiding had. Mijn ouders en mijn zus, en al mijn vrienden. Bijna niemand heeft het laten afweten, en nog steeds niet. Daar ben ik heel blij mee. Beetje bij beetje leerden ze mij vaardigheden bij Adelante. Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer weer zelf eten in mijn mond kon stoppen met een vork. Al deze mijlpalen heb ik op polaroid vast laten leggen en die hangen nu thuis op een prikbord. Voor mijn gevoel heb ik nog niet zo veel bereikt, maar als ik dan naar mijn prikbord kijk word ik eraan herinnerd van hoe ver ik ben gekomen.”
