Ellis Bodifée, verpleegkundige op afdeling 2 (amputatie, traumatologie en orthopedie/cardio) van Adelante in Hoensbroek schrijft graag haar gedachten en ervaringen als verpleegkundige op 'papier'.
"Mijn kennismaking met meneer vindt plaats in het dagverblijf. Daar zit hij namelijk, ogenschijnlijk ontspannen, met zijn voeten leunend op de salontafel voor de tv. Meneer is vandaag opgenomen en ik vraag naar zijn eerste indrukken. Hij vertelt hoe dankbaar hij is dat hij er, letterlijk, zo bij zit. Hoe meer mens hij zich weer voelt zo op deze bank na voorgaande helse ziekenhuisweken, waarbij het bed zijn gedwongen beste vriend was. De rustige houding en hetgeen ik in zijn ogen lees, zetten zijn woorden kracht bij. Er volgt een mooi gesprek over nieuwe kansen en wat er toe doet in het leven. Als ik kennismaak met zijn echtgenote, merk ik al snel dat zij volledig op een lijn zitten wat betreft bovenstaande gevoelens. Mevrouw grapt nog dat haar man er iets minder toegankelijker uitziet dan hij werkelijk is. Ik begrijp wel wat ze bedoelt, meneer is een beetje het type ‘ruwe bolster blanke pit’. Niet dat ik me überhaupt snel laat beïnvloeden door iemands uitstraling of mimiek, maar dat ter zijde. Hier speelt het in ieder geval totaal geen rol.
Meneer en zijn echtgenote blikken terug op twee gruwelijke weken waarvan meneer grotendeels op de intensive care heeft doorgebracht. Eerst was er een, onverwachte, operatie van 8,5 uur waarbij de chirurg voor aanvang letterlijk tegen mevrouw gezegd heeft dat er een kans van 25% bestaat dat haar echtgenoot niet meer levend van de operatie terug zou kunnen komen…
Daarna volgt het begin van het herstel, wat gepaard gaat met hallucinaties en veel onrustige momenten. De confronterende foto die ik te zien krijg van toen meneer op de intensive care verbleef, spreekt voor zich!
Het wordt hun vaste stekkie, zo knus op de bank in het dagverblijf. Wat straalt dit stel liefde uit, dat kan niet anders dan echt zijn. Dankbaarheid werkt aanstekelijk, ik geniet stiekem met hen mee. Het gegeven dat ze zich beiden rot geschrokken zijn, na de abrupte aanslag op de gezondheid van meneer, speelt hierbij natuurlijk een grote rol. Het soort dankbaarheid dat je eigenlijk alleen na dergelijke grote zorgen kunt ervaren. Dat je zo intens tevreden kunt zijn met kleine dingen en het ineens heel helder is wat er toe doet in het leven. Het maakt je op een of andere manier ook een rijker mens. Dit bijzondere stel is daar een goed voorbeeld van. Ze zijn eerder getest op gezondheidsvlak en dat heeft hun relatie er alleen maar sterker op gemaakt, zo wordt me verteld. Mevrouw zit geregeld met haar haakwerk in haar handen met haar wederhelft te praten, televisie te kijken of gewoon ‘ te zijn’. Op een avond legt mevrouw haar werk aan de kant en loopt mijn richting op. Ze vertelt me hoe ik een bijzonder plekje bij meneer heb gekregen. Ik grap dat ik me vanavond beloof te gedragen, maar dat ik morgen weer avonddienst heb. We kletsen nog wat.
Het is zwaar, maar de revalidatie van meneer verloopt behoorlijk soepel verder. Hij haalt er uit wat er in zit. Het echtpaar eet iedere dag gezellig samen in het restaurant, waar zij inmiddels ook hun vaste plekje hebben. Ze vertellen mij Adelante als een warm bad te hebben ervaren en zich zelfs een beetje thuis gevoeld te hebben. Meneer geeft ook nog aan dat hij nooit zover gekomen was als hij niet intern gerevalideerd had. Hoe fijn als je zo terug kunt kijken op een toch hele zware periode en hoe het hele Adelante cardioteam daarbij een rol heeft mogen spelen. Ik loop meneer mis als hij afscheid neemt op de afdeling om in dagbehandeling verder te revalideren. Geheel onverwacht mocht ik een persoonlijk berichtje ontvangen via mijn pagina. Dat ik niet goed ben met complimenten voor dingen die ik als vanzelfsprekend ervaar, vertelde ik al eens, geloof ik. Maar hij bedankt me ook voor het gegeven dat ik ook oog voor zijn eega had en dat zegt zóveel over meneer en zijn liefde voor haar, nog steeds na 40 jaar huwelijk. Daar kunnen velen nog een voorbeeld aan nemen :)."
