Ellis Bodifée, verpleegkundige op afdeling 2 (amputatie, traumatologie en orthopedie/cardio) van Adelante in Hoensbroek schrijft graag haar gedachten en ervaringen als verpleegkundige op 'papier'. Vandaag deel 15.
Mijn zak Joppie chips is bijna leeg en met een glas wijn in mijn handen, denk ik terug aan het bijzonder openhartige gesprek dat ik vanavond had. Ik werkte alleen, het was weekend en ik had een vrij overzichtelijke dienst.
Vlak na het eten raak ik in gesprek met een revalidante van eind zestig. Vanwege privacygevoeligheid benoem ik hier niets van medische aard. Mevrouw is rolstoelafhankelijk en ervaart zichzelf, terecht, gehandicapt door iets wat haar jaren geleden is overkomen. Ze revalideert bij ons om een andere reden. Ondanks alles vind ik haar een elegante vrouw, maar bovenal is ze ontzettend vriendelijk en we kennen elkaar al een tijdje. We praten over iets in het nieuws wat linkt aan de #metoo affaire. Ik ga naast haar zitten en we delen onze gedachten hierover. Mevrouw geeft aan dat ze zich kan voorstellen dat wij ook wel eens te maken hebben met ongewenste intimiteiten in ons vak. Dit leidt tot een leuk gesprek waarin ik wat luchtige casussen aanhaal.
En dan, bijna uit het niets, gaat het gesprek ineens over mevrouw haar eigen seksualiteit en het ontbreken ervan. Wat dat voor haar en haar man betekent. En niet omslachtig hoor, het beestje wordt gewoon bij de naam genoemd! Wauw, wat een openbaring…Ik spreek mijn verrastheid over de wending in het gesprek wel uit naar mevrouw, maar geef vooral aan dat ik haar openheid enorm waardeer. We worden onderbroken door bezoek, maar pakken de draad later op de avond weer op. Mevrouw vertelt me dat ze zelfs lotgenoten ondersteunde d.m.v. adviezen over wat bijvoorbeeld allemaal wel nog kan als je gehandicapt bent en haalt hierbij ook wat mogelijkheden aan. De natuurlijke wijze waarop ze seksualiteit bespreekbaar maakt, werkt aanstekelijk. Ik ervaar geen ongemakkelijkheid; dat heb ik sowieso maar zelden. Wel ben ik mij er ter degen van bewust hoe zeldzaam dit gespreksonderwerp eigenlijk is. Zéker bij mensen boven de 60. Daar lachen we nog hartelijk om, alsof het daar ophoudt! Al vergt het wellicht soms iets meer creativiteit… Enfin, ik wil niemand in verlegenheid brengen, maar kom op zeg, we doen het (in het algemeen) allemaal toch? Een verstoring hierin kan een heel belangrijk onderdeel van iemands verwerking zijn. Gelukkig werkt op afdeling dwarslaesie onze intimiteitsverpleegkundige en van haar expertise zou veel meer gebruik gemaakt mogen worden. Ik doe niet aan voornemens, maar toch neem ik me wat voor dit jaar: meer openheid geven over dit onderwerp, zodat een eventuele drempel voor revalidanten wat lager wordt om dit bespreekbaar te maken. Wie doet er mee?