Ellis Bodifée, verpleegkundige op afdeling 2 (amputatie, traumatologie en orthopedie/cardio) van Adelante in Hoensbroek nam afgelopen week samen met 17 revalidanten en een aantal begeleiders deel aan de Adelante Watersportweek 2017. Lees hier haar prachtige verslag van een onvergetelijke week.
De hal bij de ingang van Adelante druppelt langzaam vol, verschillende mensen kijken wat onwennig om zich heen. Er staan 17 revalidanten, waarvan het gros elkaar niet kent, ook ons als medewerkers niet, op het punt te vertrekken naar het eilandje Robinson Crusöe op de Loosdrechtse Plassen. De samenstelling van de groep is na de informatieavond nog flink gewijzigd door, onverwachte, medische problematiek, waardoor een aantal mensen ook de film van vorig jaar dus niet gezien hebben. Wat een vertrouwen eigenlijk, realiseer ik mij! De tranen bij een echtgenote van een deelnemer ontgaan mij niet, ik kan het mij helemaal voorstellen, het is ook spannend! We kunnen redelijk droog de busjes en aanhangers laden. De weersvoorspellingen werden met de dag beter, wat maar moeilijk voor te stellen was als je bedenkt wat er afgelopen weken gevallen is! Eenmaal onderweg zit de sfeer er al goed in. Het ijs is snel gebroken. De twee uur durende reis vliegt om. Als we alle bagage op de bootjes geladen hebben en iedereen een plekje op een vaartuig heeft, arriveren we binnen een paar minuten op het eiland waar we de komende 5 dagen zullen vertoeven. Meteen valt mij op dat de sfeer die het haventje uitstraalt in werkelijkheid al zóveel mooier is dan op foto’s die ik eerder zag. Koffers krijgen een plekje en na wat gedronken te hebben, volgt de kennismaking met de 7 vrijwilligers en de 3 enthousiaste jongemannen van het eiland, met ieder hun eigen rol in de groep. Wat een mooi stel mensen zo bij elkaar!
Na wat uitleg kunnen de revalidanten voor het eerst het water op. Ondertussen ruimen wij op en verzorgen de boodschappen. Even acclimatiseren ook. Zo zit je ineens met 33 man op een eiland. Help, hoe krijg ik al die namen onder de knie? De 7 heren die als vrijwilliger al heel wat jaren hun bijdrage leveren aan dit prachtige initiatief, vullen elkaar goed aan, zal later blijken. Wat vooral indruk op mij gemaakt heeft, is dat de groep als zo snel een eenheid vormde en dat er daarnaast ook ruimte was om jezelf te kunnen zijn. Er hing bijna voortdurend een heel relaxte en ontspannen sfeer. Als we later aan tafel zitten, neemt het enthousiasme over de eerste watersportervaring de overhand. Iedereen kwam met zijn eigen doelen, proces en beperking, die ontzettend variabel zijn. Maar net zoals binnen Adelante wordt er hier voornamelijk gedacht in mogelijkheden. En dat hebben we geweten! Een en al respect voor de grenzen, klein en héél groot, die zijn verlegd. Denk bijvoorbeeld aan: met een beenprothese suppen op de surfplank, zonder begeleiding varen in een zeilbootje (terwijl je een beperkte handfunctie hebt) of het volledige vertrouwen moeten geven aan mensen die tot voor kort nog vreemden waren. En nog zóveel meer. Minimaal twee keer per dag kon je het water op. Met als spetterend hoogtepunt toch wel op een surfplank achter een motorboot, terwijl de zon langzaam onder ging. Het is eigenlijk met geen pen te beschrijven wat dit voor een aantal mensen opriep. Prachtig om te zien!
Er was ook altijd de vrijheid om gewoon op het eiland te blijven en die werd genomen; lekker luieren in het zonnetje, een middagdutje doen, gezellig samenzijn of helpen met het een of ander. De weersgoden waren ons goed gezind, wat natuurlijk een welkome bijkomstigheid was. De watersportkleding die in alle maten beschikbaar was, zorgde er voor dat je geen kou hoefde te hebben tijdens de vaartochten. Alleen tijdens de picknick op een naburig eiland was het even aan de frisse kant, maar gelukkig was ook daar al snel de zon weer om wat koukleumen op te warmen.
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen hoogtepunten, ik noem er een paar van mezelf. Het moment op de steiger waar ik dagelijks met een kop koffie de zon zag opkomen voor ik voor anderen mocht zorgen. De avonden aan het kampvuur, waar de meest bijzondere, persoonlijke en zelfs kwetsbare gesprekken voorbij kwamen. Niet zelden onder het genot van een alcoholische versnapering. De barbecue waarbij elke revalidant zijn of haar bijdrage geleverd heeft met de voorbereiding van heerlijke salades e.d. Wat een saamhorigheid!
Maar aan alle moois komt een eind en de laatste dag, die voor ons in het teken stond van opruimen en regelen, overvalt me een weemoedig gevoel, rijkelijk gevoed door de gemiste uren slaap in de voorgaande dagen. Als een collega me er op wijst dat ik mijn zin niet afmaak, besluit ik er niet bij te vertellen dat ik mij tegen mijn tranen aan het verbijten ben. Waar ik even later alsnog hartstochtelijk in faal, haha. Iets met slecht zijn in afscheid nemen enzo…
Lieve revalidanten, geweldig bedankt voor jullie enthousiasme, vertrouwen, inzet, dankbaarheid en vooral het delen van ozo bijzondere momenten. Er zijn heel wat grenzen verlegd, chapeau!! En tot slot een woordje tot mijn collega’s…jullie kende ik allemaal niet -zo- goed eigenlijk. Ik vind dat we een (h)echt team vormden en wil jullie bedanken voor de persoonlijke momenten die er waren. Mede door jullie een ervaring om te koesteren. Ik had het voor geen goud willen missen!
En Adelante, BEDANKT, het is het zó ontzettend waard!!
