Ellis Bodifée, verpleegkundige op afdeling 2 (amputatie, traumatologie en orthopedie/cardio) van Adelante in Hoensbroek schrijft graag haar gedachten en ervaringen als verpleegkundige op 'papier'. Vandaag deel 11.
We lachen samen om het moment dat Marcel een ’oh ja-moment’ beleeft als hij heel gemakkelijk zijn broek uittrekt omdat ik zijn bovenbeenstomp wil zwachtelen. Bijna 1,5 jaar lang was dit namelijk een behoorlijk onhandig klusje door, onder andere, uitstekende pinnen in zijn been. Marcel is na een motorongeluk belast met een aantal complexe breuken. Zijn linkerbeen bevatte het grootste deel van zijn lange revalidatietraject externe fixaturen en dit beperkte hem erg in zijn bewegingsvrijheid. Helaas bleef het hier niet bij. Een kleine greep uit een hoop oponthoud: tig bloedsuikerschommelingen van zodanige hoogte dat diverse op en neer-tjes naar het ziekenhuis niet te voorkomen waren, al dan niet gecombineerd met een opname. Verschillende operaties, vervelende bacteriën die zorgden voor een maandenlange antibioticabehandeling via het infuus. Wondzorg die veel tijd in beslag nam dag in-dag uit, allerlei constructies met pinnen in zijn been en als een soort rode draad hier doorheen een hoop onzekerheid. Marcel ging hier al die tijd op wonderlijk rustige wijze mee om. Gesprekken hierover ging hij niet uit de weg en gaf een reële indruk, maar had zich er bij neergelegd dat hij zijn tijd letterlijk moest uitzitten. In de trant van: “Het is niet anders!”. Natuurlijk had (en heeft) ook hij zijn mindere momenten. Maar er was altijd wel ruimte voor humor. Het kopje koffie wat ik geregeld bracht als hij aan het infuus lag, werd gewaardeerd, zelfs die keer dat er zout in ging, haha. Steevast riep ik: “Roomservice”, als ik binnenliep en er was (en is) ook schuine humor over wat hij allemaal nog wèl kan, bijvoorbeeld. Een soort humor, zorgvuldig opgebouwd na een verblijf van meer dan een jaar binnen Adelante :-).
Marcel kan ook prima alleen zijn en gelukkig heeft hij een goede uitlaatklep; kunst. Er is wat afgeschilderd op en buiten zijn kamer. Ook is hij tussen de therapieën door vaak buiten te vinden. Veel mensen kennen hem inmiddels, hij is graag gezien ook, zover ik weet.
Een paar weken terug verandert er wat in zijn situatie. Pijnklachten, die tijdens beweging altijd wel aanwezig waren, traden al enkele dagen ineens op de voorgrond. De wond verslechterde in rap tempo en toen volgde er koorts. Je zag Marcel zienderogen achteruit gaan en de pijn werd onacceptabel. Zelden was ik zó dankbaar dat de ambulancebroeders, drie stuks in dit geval, zich meldden. De altijd nog redelijk flexibel bewegende man, was ondanks de aanwezige mankracht met moeite op de brancard te krijgen. Marcel kreunde van de pijn. Ik heb de heren duidelijk gemaakt dat ik er op stond dat zij hier wat aan zouden doen. In de man die reageerde op mijn sterktewens, herken ik niet meer de Marcel die ik ken; hij straalt een en al wanhoop uit. Ik merk dat het me raakt. Mijn onderbuikgevoel zegt dat het geen goede afloop zal zijn dit keer, iets wat gedeeld werd door mijn collega. We wachten af en vernemen na enkele dagen dat een amputatie onvermijdelijk lijkt. Marcel maakt uiteindelijk de keuze zelf, het alternatief is van zodanig pittige, langdurige en onzekere aard dat hij de knoop doorhakt. Hij wil verder, vooruit…
De wondgenezing verloopt, voor de verandering, eens voorspoedig en we zien Marcel al snel retour. Hij is weliswaar afgevallen en ziet er doodmoe uit, maar ik zag ook een soort van opluchting. Hij is erg blij weer terug te zijn en wil dankbaar zijn revalidatietraject vervolgen, herstarten. Eerst bijtanken en dan er tegenaan! Ja, dat dàcht je… Helaas loopt het wederom anders en is hij binnen het etmaal retour in het ziekenhuis vanwege een nare kweekuitslag. Zijn centrale infuus moet vervangen en er volgen drie soorten antibiotica. Hier weet Marcel even niet meer hoe hij het heeft en uit dit ook… Zou je niet?! Pffff! Gelukkig was deze opname van korte duur. Inmiddels zijn we zo’n drie weken verder en zijn er géén onnodige stoorzenders meer geweest . Ik durf het bijna niet hardop uit te spreken…
Marcel, ik vind je een ongelooflijk krachtige vent en hoop dat je geduld eindelijk beloond wordt, zodat je deze hoge berg vanaf nu aan de goede kant kan beklimmen en je spoedig in je nieuwe atelier aan de slag kan. Dat is wat ik je gun en nog zóveel meer!
Maar eerst… Fijn weekend thuis!!
