Sandarijn, moeder van drie kinderen in de leeftijd 12 t/m 16 die afgelopen zondag alle drie schitterden op het toneel van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen, schreef een ontroerend blog naar aanleiding van de voorstelling Yaro Jungle. Ze vertelt over Musical Unlimited, de theatergroep van Adelante en de impact op hun leven hiervan. Aanrader om te lezen.
U vindt het volledige blog, genaamd 'Het grote ontmoeten' hier.
"Zodra de kolossale fluwelen gordijnen van de stadschouwburg Heerlen openzwaaiden werden we meegevoerd in een wonderbaarlijke productie van Yaro jungle. (...) En sterk stonden ze. Met 34 man sterk veroverden ze het podium. Rupsen ontpopten zich tot prachtige vlinders, die zonder enige vorm van verlegenheid over het toneel fladderden. Grijze muizen ontdekten hun kleur en gouden keeltjes werden gesmeerd om zo een stap hoger op de toonladder te durven vibreren. Een toonbeeld van puurheid, maar vooral van overtuiging om onmogelijkheden om te buiten tot mogelijkheden. Een staande ovatie was hier duidelijk op zijn plaats.
Schitterende gebreken. Niets te veel gezegd. En niet alleen omdat ik een trotse moeder ben van drie kinderen die meespeelden in deze productie. Een moeder die met klotsende oksels door het huis dwaalde op zoek naar het moment dat ze de zaal mocht betreden. Een moeder van drie hele verschillende kinderen, die elk op hun beurt korte metten maakten met alle vooroordelen van de buitenwacht, die hun wereld nog niet altijd durven aanschouwen. Een jongste zoon, die zijn gevoelige jongensziel een plek kan bieden op het muzikale podium, een oudste dochter die de kunst verstaat mensen te ontroeren, keer op keer, door de confrontatie aan te gaan in alle facetten en in duetvorm de sterren van de hemel zingt om vervolgens plaats te maken voor haar jongere zus, die als een ervaren tijger door de jungle van faalangst een weg durfde te banen.
We hebben het zien gebeuren. Daar op dat podium van Parkstad Limburg theaters. In de meest grote zaal van het theater, waar alle onzekerheden en gebreken met één veeg teniet werden gedaan. Niets is onmogelijk en niet kunnen bestaat niet, zoals ik in één van mijn berichtjes mocht ontvangen. En het klopt. De voorstelling, die onze 34 sterren zondag mochten spelen is een toonbeeld van schitterende gebreken. Een toonbeeld van een gegeven dat kinderen meer zijn dan alleen uitgebalanceerde voorbeelden van perfectie, waar de wereld zo prat op gaat. Stiekem hoop ik dan ook dat de directeur van ons samenwerkingsverband de stoute schoenen heeft aangedronken en een traantje heeft mogen wegpinken bij het aanschouwen van zoveel kracht."