Ellis Bodifée, verpleegkundige op afdeling 2 (amputatie, traumatologie en orthopedie/cardio) van Adelante in Hoensbroek schrijft graag haar gedachten en ervaringen als verpleegkundige op 'papier'. Vandaag deel 12.
Het is een onverwachte race tegen de klok. Een bellenregen verstoort de laatste activiteiten van mijn drukke nachtdienst. Ik probeer de balans op te maken van welke activiteiten er nog liggen voor mijn collega’s zich melden. Juist op dit moment loopt een man mij tegemoet. Hij is al klaar voor de dag die komen gaat, wat tevens zijn ontslag-dag is. Meneer komt afscheid nemen. Met uitgestrekte arm en mijn linker hand op zijn bovenarm wil ik hem gedag zeggen, maar meneer verrast me met een uitgebreide omhelzing. Net opgespoten aftershave hangt nu om mij heen en grote dankbaarheid spreekt uit zijn woorden. Zelf heb ik niet het gevoel dat ik zo’n belangrijke rol in zijn revalidatieproces vervuld heb, meneer denkt daar blijkbaar anders over. Zorgvuldig gekozen woorden vertellen mij wat ik voor hem heb betekend, hoe dankbaar hij was voor de praatjes die ik met hem maakte. Meneer, opgenomen met zowel neurologische als cardiologische klachten, die altijd zo’n vrolijke indruk gaf en vaker de lachers op zijn hand had, heeft nu een heel andere blik in zijn ogen. Dan loopt er een traan over zijn wang en begint hij te vertellen. Ik kan niet anders dan al vrij snel aangeven dat ik het meer dan vervelend vind, maar geen ruimte heb voor een uitgebreide babbel deze keer. Shit, net nu. Irritant! Ik haak op een zo zorgvuldig mogelijke manier af en vervolg gehaast mijn werkzaamheden met een enigszins dubbel gevoel. Gelukkig verkeerd ingeschat, ben ik nog redelijk snel klaar met hetgeen ik nog moest doen. Ik snel me terug naar meneer, die dat zichtbaar waardeert. Als ik leunend tegen de vensterbank sta, vervolgt hij dan ook zijn verhaal. Iedereen is alleen maar positief over zijn gelopen revalidatietraject. Meneer is goed vooruit gegaan en heeft menigeen hiermee verrast. Maar toch…voor hem is er een hoop veranderd in zijn leven. Meneer geeft aan dat hij ineens heel anders naar de -nabije- toekomst kijkt en zich afvraagt hoe het verder moet. Vakanties zullen veranderen nu hij niet meer mag autorijden. Zijn vrouw en hij gingen altijd met de caravan op pad. Ook ontspannen motorritjes zijn niet meer aan de orde. Wat komt daarvoor in de plaats? Juist nu hij niet meer hoeft te werken. Weer zijn daar de tranen. Meneer geeft aan door de positiviteit van anderen met dubbele gevoelens te zitten. Hij begrijpt heus wel dat het ook slechter had kunnen afgelopen, maar hij moet toch ook verder met de situatie zoals die nu is. Dat vergeet men wel eens. Hij is het vertrouwen in zijn lichaam kwijt en weet hier ook nog niet in hoeverre hij weer de oude wordt. Wat het uiteindelijke herstel is. Meneer vertelt dat juist die onzekerheid een hoop energie kost. Ik geef aan dat ik hem begrijp en dat ik hoop dat ook deze emoties en gevoelens er mogen zijn, ze horen duidelijk bij het hele verwerkingsproces. Juist als mensen richting huis gaan, worden ze geregeld overvallen met soortgelijke gevoelens. Eerder was er nog maar weinig ruimte voor, zeker in de ziekenhuistijd als vooral het medische nog op de voorgrond staat. En binnen hun revalidatie willen revalidanten veelal het liefst vooruit kijken. Logisch ook, maar er is tegelijkertijd zoveel gebeurd en vaak ook blijvend veranderd. Zo ook bij meneer. Goed om weer eens bewust bij stil te staan. Bij het verlies, ook als wij vooral vooruitgang zien. We groeten elkaar, meneer bedankt me nog eens voor de tijd en ik hem voor zijn openhartigheid. Het is zo’n mooi onderdeel van ons vak, er te kunnen en mógen zijn op deze persoonlijke en kwetsbare momenten, het voelt haast ongepast om voor bedankt te worden…
Het is niet veel later, enkele weken hooguit, als ik meneer tegen het lijf loop bij het behandelplein waar hij inmiddels dag-therapie volgt. Hij vertelt uitgelaten dat zijn rijbewijs weer aangevraagd wordt via het CBR en dat motorrijden ook nog niet helemaal van de baan is. Hoe mooi is dat, leuk om dit via de zijlijn toch nog even mee te pikken. Ik ga er vanuit dat ‘eind goed, al goed’ hier van toepassing is en geniet stilletjes met meneer mee.
